اگر انسان به پیمان خود با خدا عمل کند، خدا نیز به عهد خود با بشر وفا و به او محبت می‏کند.

خدای سبحان به اندازه‏ای بندگان را می‏نوازد که با آنان پیمان متقابل می‏بندد، هرچند وفا به آن را به وفای طرف مقابل موکول می‏کند.

عهد الهی، پیمانی است متقابل که در مصادیق متعدد جلوه می‏کند: ۱. «دعا»: خدای سبحان استجابت دعای دعا کنندگان را تعهّد می‏کند: ﴿وقالَ رَبُّکُمُ ادعونی اَستَجِب لَکُم) ۲

۲. «شکر نعمت»: خدای سبحان تعهّد می‏دهد که بر نعمت شاکران بیفزاید: ﴿واِذ تَاَذَّنَ رَبُّکُم لَئِن شَکَرتُم لاَزیدَنَّکُم) ۳

۳. «استغفار»: خدای سبحان وعده می‏دهد که گناهان استغفار کنندگان را بیامرزد: ﴿ومَن یَعمَل سوئا اَو یَظلِم نَفسَهُ ثُمَّ یَستَغفِرِ اللهَ یَجِدِ اللهَ غَفورًا رَحیما) ۴

۴. «یاد خدا»: خداوند ذاکران خود را یاد می‏کند: ﴿فَاذکُرونی اَذکُرکُم) ۵

۵. «محبت»: هر که محب خدا باشد، خدا نیز دوستدار وی است. شرط و نشانه محبت به خدا تبعیّت از رسول اوست: ﴿قُل اِن کُنتُم تُحِبّونَ اللهَ فَاتَّبِعونی یُحبِبکُمُ الله﴾. این عالی‏ترین مرتبه تعهّد میان حق و خلق است.

۱ ـ سوره بقره، آیه ۴۰.

۲ ـ سوره غافر، آیه ۶۰.

۳ ـ سوره ابراهیم، آیه ۷.

۴ ـ سوره نساء، آیه ۱۱۰.

۵ ـ سوره بقره، آیه ۱۵۲.

منبع: تفسیر تسنیم