سلام مرا از کنار کعبه پذیرا باشید….. سلام مرا از شور و حال و شعف این سرزمین مقدس پذیرا باشید… اینجا شوری دگر دارد.
کعبه این روز ها حال و هوایش عجیب است،اینجا پر از شور و اشتیاق است، جای همه خالی،مکه این روزها جایگاه میلیون ها زائر از جهان است که گروه گروه احرام بسته و طواف حج تمتع را بجای می آورند.
شب های حرم صفای دیگری دارد،زائرانی با نژادهای مختلف که هرکدام به گونه ای طلب حاجات خود می کنند.وقتی کعبه نگاه می کنی خود به خود اشک از چشمانت جاری شده و بغض گلویت را می گیرد.
اینجا باید دعاها را غریبانه بخوانی،طبقات هتل ایرانی ها محل دعای دسته جمعی آنان شده،عاشقانی که در دعاهای کمیل،ندبه،سمات و زیارت جامعه کبیره خود با خدایشان حرف و حدیث ها داشته و طلب مغرفت و آمرزش دارند.
کعبه نیز این روزها احرام کرده، احرامش نیز اینگونه است که، بر اساس یک رسم بسیار قدیمی همه ساله در آستانه ماه ذی الحجه کناره‌های پرده خانه خدا بالا زده می شود تا پرده کعبه شریف با توجه به انبوه زائرانی که به حج می آیند و قصد زیارت بیت الله الحرام را دارند ، سالم بماند.
پرده خانه خدا که از ابریشم بافته می شود با استفاده از بندهای محکمی در طول سال به حلقه هایی که در پای دیوارهای بیت الله وجود دارد ، بسته می شود . لایه زیرین پرده خانه خدا سفید رنگ است و وقتی که ببینده از دور به خانه که پرده از روی آن بالا زده شده است ، می نگرد ، حالتی شبیه به احرام بستن در چشم او می نشیند . بالا زدن پرده خانه خدا معمولا تا عید قربان به طول می انجامد و به این اقدام در اصطلاح عام ” احرام بستن ” خانه خدا می گویند. براساس یک رویه ، همه ساله در روز عرفه که حجاج در مشاعر مقدسه هستند و حرم نسبتا خالی از جمعیت است ، پرده خانه خدا با پرده جدید تعویض می شود. پرده جدید به گونه ای بر بیت الله الحرام قرار داده می شود که کاملا روی آنرا نپوشانده و از اطراف بالا زده شده است ، و در عین حال لایه زیرین سفید آن دیده نمی شود که چون این اقدام مصادف با عید قربان و خارج شدن حجاج از احرام است ، طی قرون به آن “خارج شدن کعبه از احرام ” می گویند.
این روزها آماده عرفات و منا می شویم،آنجایی که سرزمین آروزها است و دل ها با یاد خداوند آرام می گیرد. آنجا که دگرگون می شوی و انگار دوباره از مادر متولد شده ای.آنجایی که آدمهایش در هر مقام و شخصیتی که باشند سفیدپوش شده و همه یکی می شوند.
بعد از مکه نیز عازم مدینه می شویم،شهر رسول خدا،شهری که دعای کمیل و ندبه و بقیع آن دلتنگی های عجیبی برای دوستدارانش به وجود آورده است.
مدینه می روریم، شهری با غروب های غم انگیز در پشت قبرستان بقیع،ستون توبه،خیابانها،مزارگمشده،گلدسته ها و هزاران جای متبرک دیگر.
آری سفر نیز به پایان می رسد اما امید واریم در زندگیمان حاجی بمانیم!بنده نیز به سهم خودم در این سرزمین مقدس به یاد تمام مردم استان فارس وملتمسین دعا هستم و امیدوارم هر کسی که آروزی زیارت خانه خدا در دل دارد آرزویش برآورده شود.
