خداوند در سوره مبارکه «حدید» فرمود: ﴿اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاهُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَهٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَتَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلاَدِ﴾ شما این پنج مقطع ﴿اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاهُ الدُّنْیَا لَعِبٌ﴾ (یک) ﴿وَلَهْوٌ﴾ (دو) ﴿وَزِینَهٌ﴾ (سه) ﴿وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ﴾ (چهار) ﴿وَتَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلاَدِ﴾ (پنج) را که حساب می‌کنید می بینید این پنج مقطع: اول و وسط و آخر،آخر و وسط و اول همه‌اش بازی است. حتی در سوره مبارکه «عنکبوت» آیه ۶۴ به جای اینکه بفرماید دنیا پنج مرحله است می‌فرماید بیش از دو رنگ نیست ﴿وَمَا هذِهِ الْحَیَاهُ الدُّنْیَا إِلَّا لَهْوٌ وَلَعِبٌ﴾ همه‌اش بازی است یا بازی توپ و فوتبال است یا بازی القاب و بازی عناوین و این‌گونه از امور.

اینکه کسی بگوید من باید جلو بیفتم، من باید به این لقب و نام شهرت پیدا کنم، درس و بحث داشته باشم تا به من بگویند عظما، این می‌شود دنیا و یا ورزش برای تأمین سلامتی و نشاط است حال اگر آدم سرمایه های سنگین را برای ورزش صرف کند و تمام عمر را برای بازی و بددهنی کردن، فحش دادن و دعوا کردن صرف نماید بازی را که مجاز بود حقیقت پنداشته است در حالیکه بازی ارزش این را ندارد.

(برگرفته از درس تفسیر حضرت آیت الله جوادی آملی سوره مبارکه فاطر)

منبع: بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسراء