عارف عالَم را محضر خدا می داند و او را شاهد، حاضر و ناظر بر جمیع امور. این اعتقاد نه تنها مانع صدور گناه و خلاف از او می شود بلکه سبب آسان شدن تحمّل مصائب نیز می گردد.
مردی خدمت امام حسین(علیه السلام) آمد و گفت: می خواهم گناه نکنم ولی نمی توانم. موعظه ای کن(تا مانع صدور گناه از من شود). امام(علیه السلام) فرمود: پنج کار را بکن و آن گاه هر چه خواستی گناه کن(وگرنه دست از گناه بکش)؛ جاء رجل إلی الحسین(علیه السلام) وقال: أنا رجلٌ عاصٍ ولا أصبر عن المعصیه، فعِظْنى بموعظهٍ فقال(علیه السلام): «إفعل خمسه أشیاء واذْنب ما شئت».
۱ ـ روزی خدا را نخور و هر چه خواستی گناه کن.
۲ ـ از ولایت خدا خارج شو و هر چه خواستی گناه کن.
۳ ـ جایی پیدا کن که خدا تو را نبیند و هر چه خواستی گناه کن.
۴ ـ آن گاه که ملک الموت برای قبض روح تو می آید اگر توانایی دفع او را داری و می توانی از دست وی نجات پیدا کنی، هر چه می خواهی گناه کن.
۵ ـ وقتی مأمور جهنم خواست تو را وارد جهنم کند اگر می توانی داخل نشو و هر چه می خواهی گناه کن.
ریشهٴ قرآنی حدیث آن است که قرآن کریم نیز از همین عامل به عنوان یکی از اهرمهای تربیتی استفاده کرده است: ﴿قل اعْملوا فسیری الله عملَکم ورسولُه والمؤمنون وستردّون إلی عالم الغیب والشهاده فینبّئکم بما کنتم تعْملون﴾؛ پیامبر! به آنها بگو: هر کار خواستید، بکنید ولی توجه داشته باشید که در محضر و منظر خدا، رسول خدا و انسانهای کامل که مصداق بارز آن ائمهٴاطهار(علیهم السلام) هستند قرار دارید و به زودی به عالم غیب و شهادت برمی گردید و به شما خبر می دهد که چه کارهایی کردید.
منبع:کتاب حماسه و عرفان،حضرت آیت الله جوادی آملی،ص۲۵۲
