ایثار مال و نثار جان از جلوه های برجستهٴ عرفان و معنویت کربلاست و اساساً حرکت امام حسین(علیه السلام) بر این اساس استوار است لذا بحث کردن از آن حضرت از این حیث توضیح واضحات است. و فقط به ذکر چند نمونه از آنچه مربوط به اصحاب و یاران آن حضرت می باشد، اکتفا می شود:
الف) دست یابی حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) به آب و صرف نظر کردن از آن به محض یادآوردن تشنگی امام حسین(علیه السلام) و اهل حرم.
ب) عرض ارادتهایی که اصحاب آن حضرت در شب عاشورا کردند و در روز عاشورا تا زنده بودند، نگذاشتند کسی از بنی هاشم وارد میدان شود و بنی هاشم نیز تا زنده بودند، نگذاشتند آن حضرت وارد میدان شود.
ج) جان فشانی دو تن از یاران امام حسین(علیه السلام) در ظهر عاشورا که جهت اقامهٴ نماز، تن خود را سپر بلای آن حضرت قرار دادند و به شرافت شهادت نایل آمدند و به بقیهٴ شهدای سعید پیوستند.
د) همسر جنادهبن کعب انصاری با آن که شوهرش در حملهٴ اول صبح عاشورا به شهادت رسیده بود فرزند یازده ساله اش را تجهیز کرد و به میدان فرستاد و آن گاه که دشمن سرِبریدهٴ فرزندش را به سوی او پرت کرد، آن را برداشت و بعد از پاک کردنش از خون، بر سر یکی از سربازان دشمن کوبید واوراکشت (شاید کنایه از این که چیزی که در راه خدا داده ایم، پس نمی گیریم).
برگرفته از کتاب حماسه و عرفان،حضرت آیت الله جوادی آملی،ص۲۴۶
