اى احمد! محبّت و دوستى من، دوستى با فقرا و معاشرت و رفت و آمد با ایشان است، پرسید: فقرا چه کسانى هستند؟
فرمود: کسانى هستند که به اندک از مال دنیا خرسندند، و بر گرسنگى صبر مى کنند و در نعمت و آسایش سپاسگزارند، و از گرسنگى و تشنگى خود به کسى شکوه نمى برند و دروغ نمى گویند و بر من خشم نمى گیرند، و به آنچه از دنیاى ایشان فوت شده غمگین و محزون نمى گردند و به آنچه به ایشان رسیده خوشحال نمى شوند (و در آسایش و سختى یک نواختند).
اى احمد! دوستى با من، دوستى با فقراست، پس به ایشان نزدیک شو و آنان را به خود نزدیک کن و در مجالسشان حاضر شو، تا من به تو نزدیک شوم، و از توانگران و مجالسشان دورى کن، زیرا فقرا دوستان منند. (إرشاد القلوب / ترجمه سلگى ؛ ج۱ ؛ ص۵۱۲)