ابن عباس گفت یک روز رسول خدا (ص) نشسته بود و على و فاطمه و حسنین نزد او بودند گفت خدایا تو میدانى اینان اهل بیت منند و گرامى‏ ترین مردم نزد من دوستشان را دوست دار، دشمنشان را دشمن دار مهربانى کن با مهربانان به آنها و بد دار بدخواه آنها را، کمک کن کمک کننده آنها را و آنها را از پلیدى پاک کن و معصوم دار از هر گناهى و بروح القدس مؤید دار.

 اى على تو امام امت منى و بر آنها پس از من خلیفه‏ اى تو پیشرو اهل بهشتى و گویا من می نگرم دخترم فاطمه را که روز قیامت بر اسبى از نور سوار است و از طرف راستش هفتاد هزار فرشته و از چپش هفتاد هزار و جلو رو و دنبالش هر کدام هفتاد هزار فرشته باشد و زنان امتم را به بهشت رهبرى کند هر زنى در شبانه روز پنج نماز بخواند و ماه رمضان را روزه دارد و حج خانه خدا کند و زکاه مالش را بپردازد و شوهرش را اطاعت کند و پس از من پیرو على باشد با شفاعت دخترم فاطمه به بهشت‏ رود و او سیده زنان عالمیان است عرض شد یا رسول اللَّه او سیده زنان عالم خود است؟ فرمود او مریم دختر عمران بود اما دخترم فاطمه بانوى زنان عالم است از اولین و آخرین و او است که چون در محرابش بایستد هفتاد هزار فرشته مقرب بر او سلام دهند و ندائى که به مریم کردند به او کنند و گویند اى فاطمه به راستى خدا تو را برگزید و پاک کرد و برگزید بر زنان جهانیان سپس رو به على کرد و فرمود اى على فاطمه پاره تن من است و نور دیده من و میوه دلم، بدم می آید از آنچه او بدش آید و شادم از شادیش و او اول کسی است از خاندانم که به من رسد، پس از من با او خوبى کن حسن و حسین دو پسر من و دو ریحان منند و هر دو سید جوانان اهل بهشتند باید پیش تو چون گوش و چشمت عزیز باشند سپس دست به آسمان برداشت و گفت بار خدایا گواه باش که من دوستدار دوست آنها و دشمن دشمن آنها و سازش کار سازش‏ کننده آنها و نبرد کن با نبردکننده آنهایم و دشمنم با هر که بدخواه آنها است و دوستم با هر که آنها را دوست دارد.  (امالی شیخ صدوق / ترجمه کمره ‏اى، ص: ۴۸۶)