معمولا انسان چنین است که وقتی دچار بیماری می شود، نگران شده و بی تابی می کند اما به علت و نتیجه این بیماری توجهی ندارد اینکه حکمت خداوند است و او مورد توجه حضرت حق عز و جل است، لذا به جزع و فزع می افتد؛ این درحالی است که در سخنان معصومین (علیهم السلام) پاداش، فائده و ارزشهایی برای بیماری و صبر بر آن ذکر شده است.

روزى پیامبر (صلّى اللَّه علیه و آله و سلم) به اصحاب فرمود: کدامیک از شما دوست دارد، سالم بماند و بیمار نشود؟ عرض کردند: همه ما اى پیامبر خدا (صلّى اللَّه علیه و آله و سلم.)

فرمود: آیا دوست دارید همانند خران گمشده باشید، نه اصحاب کفّارات؟

 (چون بیمارى کفّاره گناهان مى‏گردد) سوگند به کسى که جانم در دست اوست، انسان در بهشت مقامى دارد که با عمل به آن نمى‏رسد، اما به صبر بر بلا به آن مى‏رسد و بزرگى پاداش، در مقابل بلاى بزرگ است و خداوند هر گاه بنده‏اى را دوست بدارد، او را به بلاى بزرگ مبتلا مى‏سازد که اگر صابر بود، رضا و خشنودى خدا را به دست مى‏آورد، و اگر صبر نکرد مورد خشم و غضب او قرار خواهد گرفت.

فرمود: اگر مؤمن در بیمارى نیکویى حال خود را بداند، دوست نمى‏ دارد، از آن خارج گردد.

و فرمود: اهل عافیت در قیامت دوست مى‏دارند، که بدن‏شان را در دنیا با مقراضى (قیچی) مى‏ بریدند، چون پاداش بزرگ اهل بلا را مى‏ بینند.

حضرت موسى عرض کرد: خدایا دوست ندارم که بیمار و ضعیف گردم و در عبادت من سستى پیدا گردد و هم دوست ندارم همیشه سالم باشم که تو را فراموش کنم، بلکه دوست دارم گاهى بیمار شوم که تو را یاد کنم و گاهى سالم شوم، و تو را شکرگذارم.

بیمارى ابو درداء و سخن او

چگونگی حالات اصحاب معصومین (علیهم السلام) و بزرگان دین در حال مریضی و سخنان آنها در این حال می تواند باعث قوت قلب ما در تحمل سختی مریضی ها و مشکلات آن باشد.

آورده‏اند که «ابو درداء» بیمار شد و گروهى به عیادت وى رفتند و از او پرسیدند: از چه شکایت دارى؟ گفت: از گناهانم، گفتند: چه دوست دارى؟

گفت: بخشش خداوند را، گفتند: طبیبى برایت بیاوریم؟ گفت: طبیب مرا بیمار کرده، گفتند: از او بپرس چرا بیمارت کرده؟ گفت: پرسیده‏ ام، و جواب داد که هر کارى بخواهم مى‏ کنم (و کسى حق اعتراضى ندارد).

بیماری یکی از بزرگان

یکى از بزرگان بیمار شد، به او گفتند: خود را معالجه کن؟

گفت: قوم عاد و ثمود و اصحاب رسّ (قوم شعیب) و مردمانى که بین اینها بودند، طبیبهاى حاذق و دارو داشتند، ولى اکنون آثارى از آن طبیب‏ها و آن مردمان باقى نیست و اگر داروها مانع درد بودند، هیچ گاه اطباء و پادشاهان نمى‏ مردند.    (إرشاد القلوب / ترجمه سلگى، ج‏۱، ص: ۱۲۱)