می دانم دلتنگ هستید…
می دانم سخت است برایتان…
می دانم که لحظه لحظه هایتان را پر درد می کند و قلب‌های پر محبت و مهرتان را به تپشی تند تر وا می‌دارد.
می‌دانم که جز با دیدنش آرام نمی‌شوی و باید ثانیه‌هایی حتی، او را حس کنی که قلبت آرام شود و نفس‌های در گلو مانده ات، راهش را به بیرون باز کنند…

 

 

یاد خدا تأثیر بسزایی در روان آدمی دارد و دل‎ها در پرتو آن آرام می‎گیرد. خداوند متعال می‎فرماید:
«أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» [ رعد، ۲۸٫]
آگاه باش، دل‎ها با یاد خدا آرام می‎گیرد.
یکی از نام‎های قرآن ذکر است. تلاوت و حفظ قرآن نوعی ذکر خداوند است که انسان در پرتو آن از هجوم بسیاری از فشارهای روانی و اضطرابات درونی مصون می‎ماند.
هر وقت خیلی دلتنگ می‌شوی، قرآن بخوان.
تلاوت و حفظ قرآن نوعی ذکر خداوند است. انسان در پرتو نور قرآن از بسیاری از نگرانی‌ها و اضطرابات مصون می ماند و احساس اطمینان و آرامش بیشتری می کند.
خداوند در قرآن خطاب به پیامبر (صلی الله علیه وآله) می‌فرماید: «وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَیْهِ الْقُرْآنُ جُمْلَهً وَاحِدَهً کَذَلِکَ لِنُثَبِّتَ بِهِ فُۆَادَکَ وَرَتَّلْنَاهُ تَرْتِیلًا ؛ کافران گفتند: چرا این قرآن به یکباره بر او نازل نمی شود؟ برای آن است که دل تو را بدان نیرو دهیم آن را به آهستگی وترتیب فرو می‌خوانیم. (فرقان ۲۳)
خواندن قرآن و مداومت بر آن به تدریج موجب استحکام قلب و روح می‌شود. وقتی که قلب انسان ثابت و محکم شد، هیچ غم و ناراحتی نمی تواند آرامش آن را بر هم بزند. کسانی که توفیق انس با قرآن را پیدا می کنند، جز به قرآن دل نمی بندند و به وسیله آن به آرامش می رسند.

یامبر (صلی الله علیه وآله) در این باره می فرماید: «مثل قرآن مثل کیسه سربسته پر از مشک است. اگر آن را باز کنی، بوی مشک فضا را معطر می‌سازد و اگر به حال خود رها سازی، سود نمی‌بخشد.
قرآن نیز، چنانچه به تلاوتش روی آوری، فضا را از عطر خود آکنده می‌سازد و روان را نشاط می‌بخشد؛ و اگر تلاوت نکنی، در سینه ات پنهان می‌ماند.»(کنز العمال، ح ۲۳۲۳)
امام على علیه السلام: هر کس به تلاوت قرآن اُنس گیرد، از جدایى دوستان،
احساس تنهایى نمى‌کند
قرآن با الگودهی به انسان از جهات مختلف، راهنمای گرانب‌ها و بهترین پشتوانه برای او می‌باشد. عمل به دستورات قرآن، انسان را در جهت کسب معرفت کمال و نیل به سعادت و ایجاد آرامش هدایت می‌کند.

قرآن خواندن دل‌ها را آرام می‌کند ، تپش قلب‌ها را تعدیل می‌کند ، قلب را نورانی و با صفا می‌کند.
آنقدر قرآن بخوان و مصحف شریف را باز کن و دل به او بسپار که انسیت شود. با او انس پیدا کنی. هر جا می‌روی احساس کنی که باید قرآنم را با خودم ببرم. بدون او احساس آرامش نمی‌کنم. می‌خواهم کنارم باشد تا هر لحظه‌ای که وقت داشتم، قرآن را باز کنم.
می‌دانی اگر اینگونه قرآن را انیس خود کنی، دیگر دلتنگی دوستانت، انرژی‌هایت را نمی‌گیرد و اشک هایت را سرازیر نمی‌کند و باناله و گریه به خواب نمی‌روی…
امیرالمومنین علیه السلام می‌دانست که ما اینگونه بی تاب و دلتنگ می‌شویم و ما را با کلامش نورانی‌اش نوازش داد که عزیزم، با تلاوت قرآن، انس پیدا کن…
و چقدر دلنشین می‌شود وقتی مولایمان، ما را درک کند و اینگونه نوازشمان بدهد…
الإمام علیّ علیه السلام: مَن أنِسَ بِتِلاوَهِ القُرآنِ، لَم توحِشهُ مُفارَقَهُ الإِخوانِ. (الکافی: ج ۲ ص ۲۵۰ ح ۳ عن ابن مسکان، مشکاه الأنوار: ص ۴۹۴ ح ۱۶۴۶، المۆمن: ص ۲۳ ح ۲۹ ولیس فیه ذیله، التمحیص: ص ۳۵ ح ۲۸ عن زراره، بحار الأنوار: ج ۶۷ ص ۲۴۱ ح ۷۰٫)
منبع:سایت جامعه قرآن و عترت تبریز

اشتراک در
اطلاع از
0 نظر
بازخوردهای انلاین
مشاهده تمامی نظرات