با توجه به این که قرآن برای همه زمان هاست و نیاز همه انسان ها، بنابراین رجوع به قرآن برای رفع نیازهای ضروری است که اگر نباشد جهالت در انتظار ما خواهد بود.
خداوند در این آیه ما را امر کرد در غذایی که می خوریم دقت کنیم. یک سؤال: چرا دقت کنیم ؟ اگر توجه نباشد چه می شود؟
آیا غذا فقط همان لقمه نانی است که مصرف می کنیم؟ یا منظور چیز دیگری است؟
همه ما می دانیم که باید در غذای خویش دقت کنیم و به رنگ و بو و مزه غذا توجه نماییم.
اما چیزهای دیگری نیز در آیه هست؛ این که غذای ما دو نوع است: یا غذای جسم است یا غذای روح که هر کدام شرایطی دارند.
برای غذای جسم از نظر اسلام چه شرایطی است؟ ۱- این که حلال باشد (از مال خمس و زکات نداده نباشد) ۲- طهارت و نجاست آن رعایت شده باشد ۳- مضر برای بدن نباشد ۴- به رنگ و مزه و طعم و پخت آن هم توجه شود
و خود نگاه کردن ظاهری هم بازگشت انرژی ساطع شده از چشمان است به بدن.
اما غذای روح از نظر اسلام دارای شرایط فراوانی است که در قرآن کریم گرد آمده است و بزرگ ترین مرکز دریافت این غذا، ذهن و فکر است؛ لذا اگر بتوانی فکر کسی را عوض کنی او را بنده خویش کرده ای همان گونه که امیر مؤمنان امام علی (علیهالسلام) فرمودند: “مََن عَلَّمَنی حَرفاً فَقَد صَیَّرَنی عَبداً” هر کس کلمه ای به من بیاموزد مرا بنده خویش کرده.
پس خداوند ما را امر کرده هم در غذای جسم و هم در غذای روح خویش دقت کنیم وگرنه دقت نکردن در غذای جسم، روح را به فساد و تباهی می کشاند و دقت نکردن در غذای روح سرگردانی و بی بند و باری را به دنبال دارد.
