متاسفانه در زندگی های ما اسراف وجود دارد. اسراف یعنی تضییع نعمت الهی؛ یعنی نشناختن قدر نعمت الهی. البته بیشتر، مخاطب ما در این سخن، افراد متمکن هستند. افرادی که تهی‏دست یا متوسطند، به نظر می‏رسد که کمتر اسراف می‏کنند؛ اگرچه در بین آن‏ها هم بعضا اسراف هست. کنار گذاشتن اسراف در چیزهایی که به نظر کوچک می‏آید؛ مثل اسراف در مصرف بی‏رویه آب، ضروری است.

… ما وظیفه داریم که زندگی خود را برطبق آنچه که دین از ما خواسته است و عقل سلیم از ما می‏طلبد، تنظیم کنیم. اسراف در آب، اسراف در نان، اسراف در مواد غذایی، اسراف در وسایل زندگی، زیاده‏روی، زیاد خریدن، زیاد مصرف کردن، دور ریختن چیزهایی که قابل استفاده است، این‏ها تضییع نعمت خداست.

در آمارها می‏خوانیم و همه‏ شما هم حتما اطلاع دارید که بخش عظیمی از این گندمی که با این همه زحمت و مرارت دهقان و کشاورز ایرانی به وجود می‏آید و خریداری می‏گردد و بعد آرد می‏شود و از آن نان تهیه می‏گردد، متاسفانه دور ریخته می‏شود.

من نمی‏خواهم درصد معین کنم؛ اما مسوولان، رقم های خیلی بالا و وحشت‏آوری از مقدار نانی که مثلا دور ریخته می‏شود، ذکر می‏کنند. این فقط یک مثال است اما در همه امور ما باید به صرفه‏جویی عادت کنیم. صرفه‏جویی، یعنی آن چیزی را که قابل استفاده است و می‏توانیم از آن استفاده کنیم، دور نریزیم. نسبت به امکانات، با هوس رفتار نکنیم. دائما چیزهای ماندگار را نو کردن و چیزهای ضایع نشدنی را دور ریختن، روش درستی نیست.

به نظر من باید مسوولان کشور، راه صرفه‏جویی و مقابله با اسراف را به مردم بیاموزند. من به صورت کلی این را عرض می‏کنم. خود مسوولان دولتی هم نباید اسراف کنند. اسراف مسوولان دولتی، از اسراف مردم عادی مضرتر است؛ زیرا که این اسراف در بیت‏المال است.

بنابراین مسوولان، فهرستی از مثال های صرفه‏جویی و اجتناب از اسراف را ردیف کنند و آن را به مردم بگویند و تعلیم دهند که چگونه می‏شود صرفه‏جویی کرد.

* از پیام نوروزی رهبر انقلاب در آغاز سال ۱۳۷۶