قاریان، فعالان و حافظان قرآنی در کشور ما، قشر مهم و تأثیر گذاری به شمار می‌آیند. معرفی و آموزش راه آنان بخشی از برنامه‌های توسعه‌ی و ترویج فرهنگ قرآنی کشور است. تعبیر قهرمانان قرآنی مدتی است که از سوی مخاطبان با استقبال خوبی مواجه شده و این نشان دهنده علاقه مردم به قرآن و خادمان آن است. از این رو اگر قهرمانان قرآنی کشور را به طور برنامه‌ریزی شده‌ای معرفی کنیم؛ می‌توانیم برای فرزندانمان و نسل جوان الگوهایی مناسب و در خور شان یک جامعه‌ی اسلامی بسازیم.
علی دارابی معاون سیمای جمهوری اسلامی ایران در مراسم اختتامیه طرح بزرگ قرآنی ۱۴۴۷ که ۱۵ شهریورماه در سالن همایش‌های بین‌المللی صدا و سیما برگزار شد؛ پیشنهاد کرد که روز ملی حافظان و قاریان قرآن در تقویم رسمی کشور به ثبت برسد و روزی به منظور بزرگداشت حافظان و قاریان در نظر گرفته شود.
وی در سخنان خود به شورای عالی انقلاب فرهنگی و شورای فرهنگ عمومی کشور پیشنهاد کرد که در کنار نام‌گذاری روزهای سال به مناسبت‌های مختلف یک روز به حافظان و قاریان اختصاص داده شود و در این روز از قاریان و حافظان و خادمان برجسته قرآن تقدیر شود.
این پیشنهاد بسیار مورد توجه فعالان قرآنی قرار گرفت و به نظر می‌رسد در صورتی که کارشناسی مناسبی صورت گیرد می‌توان از این طریق قهرمانان قرآنی کشور را به جامعه معرفی کرد.
اگرچه هر روز را می‌توان به فرهنگ سازی قرآنی، معرفی و تقدیر فعالان این حوزه اختصاص داد، اما اگر روزی اختصاصی به این موضوع تعلق گیرد، موجب وحدت در عمل و یکپارچگی خواهد بود. به عنوان مثال روز معلم را سراسر کشور، تلویزیون، رادیو، مدارس، دانش آموزان و… از مقام معلم تقدیر کرده و معلمان برتر را معرفی می‌کنند. همین باعث شده تا دانش‌آموزان از همان ابتدای تحصیل مقام و منزلت معلم را درک کرده، لزوم تقدیر از وی را بیاموزند و معلمان را به عنوان یک الگو برای خود بپذیرند.
همین موضوع می‌تواند برای فعالان، قاریان و حافظان قرآن کشور نیز برگزار گردد. اگر روزی در تقویم به این نام ثبت شود جنبه رسمی و فرهنگی‌تری را به خود می‌گیرد.
سید علی سرابی قائم مقام شورای عالی قرآن در واکنش به این پیشنهاد ضمن استقبال از آن گفت: البته بزرگداشت قاریان و حافظان برجسته در کشور سابقه طولانی دارد. مانند تجلیل از خادمان و حافظان قرآن که وزارت ارشاد قریب به چند سال برگزار کرده، همچنین تجلیل از پیشکسوت‌های قرآنی که توسط سازمان تبلیغات برگزار می‌شود و ده‌ها مراسم دیگر که توسط تشکل‌ها و فرهنگسراهای مختلف برگزار می‌شود. اما طرح اختصاص روزی برای این عزیزان ممکن است با ایامی که این مراسم‌ها در آن برگزار می‌شود دچار تعارض شود. برای مثال اگر این روز را اول ماه مبارک رمضان قرار دهند با مراسم تجلیل از خادمان که هرساله در نیمه ماه مبارک برگزار می‌شود تعارض پیدا می‌کند. بنابراین لازم است این موضوع در شورای جامعه مانند شورای توسعه فرهنگ قرآنی سنجیده شود.
سرابی در پاسخ به این سؤال که پیشنهاد شما در مورد این روز کدام روز در ایام سال است پاسخ داد: اکثر مراسم‌های تجلیلی فعالان قرآنی ما در ماه رمضان صورت می‌گیرد و اگر این دستگاه‌های مختلف مراسم‌هایشان را در یک روز برگزار کنند سخت خواهد بود. بنابراین پیشنهاد من این است که یک هفته را به این موضوع اختصاص دهیم تا دچار تعارض در زمان برگزاری مراسم‌های مختلف نشویم برای مثال هفته آخر شعبان به هفته مسجد نام گذاری شده و ما می‌توانیم هفته آخر ماه مبارک رمضان را هفته خادمان قرآنی بنامیم.
سرابی در پایان صحبت‌های خود پیشنهادی راجع به نامی که برای این روز در نظر گرفته شده داد و گفت:انجام فعالیت‌های مربوط به این کار مثل تجلیل بزرگداشت و معرفی آثار و خادمان قرآنی را به ستادی خاص محول کنیم که در این راستا مثلاً انجمن خادمان قرآنی تشکیل شود.
نام این هفته یا این روز را ترجیحاً به جای حافظان و قاریان قرآن به خادمان قرآن اختصاص دهیم که در عین حال طیف بیشتری از جامعه قرآنی را در برگیرد و برای دیگر فعالان قرآنی غیر از حافظان و قاریان مجبور به اختصاص روز دیگری نباشیم.
سرابی در پاسخ به این سؤال که به نظر شما بهتر است کدام نهاد برای ثبت این روز اقدام کند گفت: به نظر من شورایی مانند شورای عالی انقلاب فرهنگی اقدامات لازم برای ثبت این روز را انجام دهد.
طوسی حافظ و قاری برجسته کشور نیز با سرابی هم‌سو بوده و در این باره می‌گوید: حتی می‌طلبد که بیشتر از یک روز به نام حافظان و قاریان قرآنی اختصاص یابد چون این گروه خیلی بیش از این بر گردن مملکت حق دارند. مسئولین وقتی می‌بینند که حضرت آیت الله خامنه‌ای (مدظله) با وجود مشغله‌ی بسیار زیاد چندین ساعت را به این گروه اختصاص می‌دهند و ساعت‌ها در مقابل قرآن زانو می‌زنند؛ باید به ابعاد مختلفی از بحث قرآن و در واقع ترویج و انتشار فرهنگ قرآنی نظر کنند.
جدای از بحث تخصصی کار قرآنی که مربوط به قاریان و حافظان بین‌المللی و ممتاز می‌شود، قرآن باید در گروه‌های مختلف جامعه معرفی شود و نتیجه مطلوبی که رهبر در سخنانشان به آن اشاره کردند؛ همان آشنایی اقشار مختلف مردم اعم از زن و مرد، پیر و جوان، نونهال تا کهن‌سال با بحث قرآن و برکات آن در زندگی است لذا اختصاص یک روز یا یک هفته به این موضوع یکی از عواملی است که دستیابی به فضای مورد نظر رهبری را آماده می‌کند تا این مهم انجام شود.
اما طوسی پیشنهاد داد که این روز در ایامی غیر از ایام ماه مبارک رمضان قرار بگیرد و گفت: به نظر من این روز در روزی غیر از ماه مبارک رمضان ثبت شود بهتر است. چون ماه رمضان ماه بهار قرآن است و الحمدالله قرآن و توجه به آن در این ماه مبارک در بین مردم رواج پیدا می‌کند؛ لذا اختصاص روزهایی غیر از ماه مبارک باعث توجه به بحث مهم قرآن در غیر این ماه می‌شود.
وی همچنین در مورد فایده نام‌گذاری روزی به این نام اضافه کرد: ما در واقع سعی می‌کنیم با یادآوری روزی با موضوع قرآن و یا ایامی با این عنوان یک تلنگر ایجاد کنیم که قرآنیان ما و کسانی که در این وادی قرار گرفته‌اند، منادیان کلام خدا هستند و بر اساس آموزه های دینی جامعه‌ای که در آن قرآن گسترش پیدا کند از خطرات و حوادث مصون خواهد بود. اگر قرآن در بین جوانان بیش از پیش رواج پیدا کند جوانان ما در مقابل تهدیدهای بیگانگان مقاوم و مصون خواهند بود.
در مجموع باید بگوییم که اختصاص روز و یا هفته ای به نام خادمان قرآنی در تقویم رسمی کشور باعث می‌شود تا مراسم‌های تجلیل و بزرگداشت این قشرم مهم در کشور با برنامه‌ای مشخص و به طور منظم برگزار گردد و رسانه های جمعی به طور مدونی پوشش خبری این ایام را بر عهده گیرند و با گذشت چند سال این روز در میان اقشار مختلف شناخته شود.
شناخت اولین و مهم‌ترین گام در مسئله فرهنگ‌سازی است. تجلیل و معرفی ویژه این فعالان قرآنی می‌تواند دلیلی بر ایجاد کنجکاوی در بین مردم شود. اگر با فکر و هدایت شده این روز را پاس بداریم می‌توانیم به تمام سوال‌های ایجاد شده پاسخ دهیم. آگاهی خود منجر به انگیزه خواهد بود. تصور کنیم چقدر زیباست وقتی که تمام مردم و مسئولین انگیزه و دغدغه‌ی قرآن و دین مبین اسلام را داشته باشند.
